Μπορεί το ευρύ κοινό να έμαθε το όνομα του Zerocalcare, κατά κόσμο Michele Rech, χάρη στις σειρές κινουμένων σχεδίων του Netflix, Tear Along the Dotted Line (2021) και This World Can’t Tear Me Down (2023), ωστόσο ο δημιουργός από τη Ρεμπίμπια της Ρώμης είχε κάνει την εντυπωσιακή εμφάνισή του στην ιταλική σκηνή των κόμικς ήδη από το 2011, όταν κυκλοφόρησε την Προφητεία του Αρμαντίλλο σε μορφή αυτοέκδοσης. Τα πρώτα 500 αντίτυπα εξαφανίστηκαν εν ριπή οφθαλμού, υποχρεώνοντας τον δημιουργό της σε άλλες δέκα ανατυπώσεις. Την επόμενη χρονιά, το κόμικ επανακυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Bao Publishing, αυτή τη φορά σε έγχρωμη εκδοχή, κερδίζοντας το βραβείο Gran Guinigi στο μεγαλύτερο φεστιβάλ κόμικς της Ιταλίας, το Lucca Comics & Games. Πλέον, το όνομά του θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα της ανεξάρτητης σκηνής κόμικς και διαβάζοντας κανείς την Προφητεία του Αρμαντίλλο, η οποία κυκλοφόρησε σε μία πλούσια, σκληρόδετη έκδοση από τις DocMZ Publishing και της Chaniartoon Press, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί το γιατί.
Το κόμικ αποτελείται από δεκάδες, κυρίως αυτοτελείς ιστορίες από τη ζωή του Zerocalcare, οι οποίες ζωντανεύουν μέσα από την απολαυστικά σουρεαλιστική ματιά του. Οι εσωτερικές του σκέψεις παίρνουν την μορφή του αρμαντίλλο, με το οποίο αναπτύσσει μερικές ξεκαρδιστικές συζητήσεις, συμμαθητές που ανταγωνίζονται για το ποιος είναι περισσότερο κουλ μεταμορφώνονται σε δεινόσαυρους, ένας δραματικός μονόλογος για την ακαταστασία του σπιτιού του φιλτράρεται μέσα από χαρακτήρες του Star Wars, ενώ οι άβολες σιωπές στη διάρκεια συζητήσεων απεικονίζονται ως ρουφήχτρες που απειλούν να εξαφανίσουν τα πάντα στο πέρασμα τους.
Αναπόφευκτα, το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε παρά να είναι ξεκαρδιστικό. Ωστόσο, είναι συναρπαστικό πως ο Zerocalcare διατηρεί το χιούμορ του ακόμα και σε εκείνες τις στιγμές που το κλίμα βαραίνει∙ όταν δηλαδή επανέρχεται η θύμηση της Camille, της φίλης του που έχασε ξαφνικά, αλλά μάλλον όχι τόσο απροσδόκητα, τη ζωή της. Εκείνες τις στιγμές το χιούμορ δεν έρχεται για να απαλύνει τον πόνο, αλλά για να σου ραγίσει την καρδιά με ακόμα μεγαλύτερη ορμή, προσδίδοντας στην Προφητεία του Αρμαντίλλο μια κωμική μελαγχολία.
Ο θρήνος για τον χαμό της φίλης του διαπλέκεται με τα άγχη και τις πολιτικές διεκδικήσεις μιας ολόκληρης γενιάς, συνυφαίνοντας ένα μωσαϊκό ιστοριών γεμάτο γλυκόπικρο χιούμορ για τα όνειρα που ματαιώθηκαν απότομα, ανείπωτα μυστικά και τις κατάλληλες στιγμές που δεν ήρθαν ποτέ. Μέσα από τις σελίδες της Προφητείας του Αρμαντίλλο, ο Zerocalcare φιλτράρει τα βιώματα της γενιάς του μέσα από τα μάτια της κοινής της γλώσσας, της ποπ κουλτούρας, καταφέρνοντας να μιλήσει στην καρδιά ανθρώπων που μπορεί να μην έχουν την παραμικρή ιδέα πού στο καλό βρίσκεται η Ραμπίμπια και να μην έχουν πειστεί ακόμα πως κάπου εκεί κρύβεται ένα μαμούθ που φουσκώνει με περηφάνια τους κατοίκους της, αλλά βρίσκουν στα καρέ της και στις χαρακτηριστικές μακρόστενες και γκριζοπές -λες και έχουν χάσει κάθε θέληση για ζωή- φιγούρες του Zerocalcare κάτι από τον έφηβο και ενήλικο εαυτό τους.
Πηγή: thedirectorscut.gr
